का कोसळतोय आज पाऊस ?
कुठली खोलवर रुतलेली कळ
वर उगवून येतेय परत..
स्वप्नांचा चुरा झाला तरी त्यात
का दिसताहेत हे चंद्रकण..
आणि एकेका कणातून पुन्हा
जुनंच स्वप्नं का जन्म घेतंय ?
चंद्र पहाडी काळोखातून उगवून
पहाटेच्या पाण्यात मावळला..
उगवतीची ती वेदनामय वेळ
आणि मावळतीची ही शांत सल..
मधल्या अज्ञातात तरंगत राहीली
अनोळखी वाटांची वेडी तुडवण..
सूर येत राहतीलच.. पण..
श्वासांना मरणतंद्रीच्या लयीची
पाणनीळ धून कोण देणार ?
साऊलपाणी.. पाणसावली..
खूप दूरून येताहेत आवाज
साद कि प्रतिसाद आहेत हे..
कि माझ्याच हाकांचे प्रतिध्वनी ?
सुन्नावस्थेतल्या माळावरच्या
दूरध्वनींच्या तारांचा आवाज
डोक्यात वाजत राहतो माझ्या..
रानवाऱ्याचा आवाजही मग
मिसळून वितळून जातो त्यात..
इतका क्रूर खेळ का आहे हा ?
नं खेळताही का खेळला जातोय..
मला नाही खेळायचं आता
मला शांत झोपायचंय.. थकून.
झोपेच्या लघुमरणकुशीत
शिरायचंय मला चार दिवस..
पुन्हा जन्माला यायला
नवं जग नजरेत बांधायला..
पण ओंजळीतलं पाणी आटलंय..
आणि आयुष्याच्या या पटलावर
शून्यही दिसत नाही आताशा..
पुन्हा कोंब फुटण्याआधीच
जाळून टाकले पाहिजेत मला
हे मृगजळाच्या बियांचे कोठार.
why not put out the lights when
there's nothing more to look at..
जाणीवांचे बहर शिशिर जसे
तळहातावरून सरकून जावेत
असे शब्द संवेदनेत उतरत नाहीत..
मग वाटतं आता थांबावं इथेच
झावळ्यांच्या मंद सावलीत..
कवडशांचा खेळ बघत– निर्विकारपणे.
पण पाऊस का कोसळतोय आज
अजून काय वाहून जायचं राहिलंय..
- सई
कुठली खोलवर रुतलेली कळ
वर उगवून येतेय परत..
स्वप्नांचा चुरा झाला तरी त्यात
का दिसताहेत हे चंद्रकण..
आणि एकेका कणातून पुन्हा
जुनंच स्वप्नं का जन्म घेतंय ?
चंद्र पहाडी काळोखातून उगवून
पहाटेच्या पाण्यात मावळला..
उगवतीची ती वेदनामय वेळ
आणि मावळतीची ही शांत सल..
मधल्या अज्ञातात तरंगत राहीली
अनोळखी वाटांची वेडी तुडवण..
सूर येत राहतीलच.. पण..
श्वासांना मरणतंद्रीच्या लयीची
पाणनीळ धून कोण देणार ?
साऊलपाणी.. पाणसावली..
खूप दूरून येताहेत आवाज
साद कि प्रतिसाद आहेत हे..
कि माझ्याच हाकांचे प्रतिध्वनी ?
सुन्नावस्थेतल्या माळावरच्या
दूरध्वनींच्या तारांचा आवाज
डोक्यात वाजत राहतो माझ्या..
रानवाऱ्याचा आवाजही मग
मिसळून वितळून जातो त्यात..
इतका क्रूर खेळ का आहे हा ?
नं खेळताही का खेळला जातोय..
मला नाही खेळायचं आता
मला शांत झोपायचंय.. थकून.
झोपेच्या लघुमरणकुशीत
शिरायचंय मला चार दिवस..
पुन्हा जन्माला यायला
नवं जग नजरेत बांधायला..
पण ओंजळीतलं पाणी आटलंय..
आणि आयुष्याच्या या पटलावर
शून्यही दिसत नाही आताशा..
पुन्हा कोंब फुटण्याआधीच
जाळून टाकले पाहिजेत मला
हे मृगजळाच्या बियांचे कोठार.
why not put out the lights when
there's nothing more to look at..
जाणीवांचे बहर शिशिर जसे
तळहातावरून सरकून जावेत
असे शब्द संवेदनेत उतरत नाहीत..
मग वाटतं आता थांबावं इथेच
झावळ्यांच्या मंद सावलीत..
कवडशांचा खेळ बघत– निर्विकारपणे.
पण पाऊस का कोसळतोय आज
अजून काय वाहून जायचं राहिलंय..
- सई
