अंतप्रहर

हवेत झप्पर उडवुन छप्पर
गेला वारा माळावर तत्पर
शब्दपाण्याचा झोत सारुनी
आत उगवला काळा पत्थर

घेत गिरकी पिसाट भिंगर
जात लयाला हाकेची लकेर
उजाडावरती हिरवट काळी
तरी उगवते आस रानभर

अशाच वेळी टांग जीवाचे
अनाम सुंदर काळे झुंबर
रात्र सजवाया मी गुंफते रे
वांझ स्वप्नांची मंद झालर

काही केल्या होत नसे रे
इंद्रियांची भलावण तत्पर
डोळा पाणी आण नाहीतर
टाक पुन्हा मायेचा मंतर

- सई

एकांतप्रवास

चारचौघांमधे उठताबसता
विसरायला झालेलं सत्वं
संभाषणतोल जपताजपता
उथळ झालेलं माझं बोलणं..
हलक्याशा दगडगवतातून
खुळखुळणारा जीवाचा झरा
तीव्र कडाउंचीच्या अंतराने
कर्णकर्कश धबधबा होतो रे..

नात्यांमधल्या अडचणींवर
काढलेले यंत्रतांत्रिक उपाय
उमाळ्यांना थारा नाही मग
समंजसपणे जुळवून घेणं..
रानफुलांची शेती केलेली
पाहिलीयेस का तू कधी?
बांध घालून गवताबरोबर
कसं झुलता येईल त्यांना..

कंटाळलेले रे मी तशा
गर्दीतल्या एकटेपणाला
मोकळी झालेय कधीच
त्या जखड एकटवासातून..
अंधाऱ्या हिमरानातल्या
या खोल दरीतूनच जसं
गरूडाला ऐकू यावं धुंद
मरणभुलीचं संगीत..

मुक्तपणे अनुभवतेय
समृद्ध एकांतवासात
कलावंतांच्या सोबतीने
अन्‌ जीवाच्या साक्षीने..
शेवाळलेल्या पाण्याने
ओल मिळेना म्हणून
पाखरं उडून आलीयेत
या वाहत्या झऱ्याकाठी..

गर्दीतल्या एकटेपणापासून
एकांतवासापर्यंतचा प्रवास
उलटपावलांनी पुसून आज
तू परतायला सांगतोयेस?
कालही पाऊस पडला इथे
पुन्हा फुटून वाहतंय पाणी
त्याला तुझ्या त्या जगाचे
बांध घालू म्हणतोस?

नाही जमणार मला..

जग सारून ये म्हटलं
तर येशील तू इथे?

वाट नाही पाहत मी आता..

- सई

स्पर्श

आसावलेली रात
डोळा नाही नीज
स्पर्श स्वप्नातले
मागताती वीज

काळोख काठावर
हले वाऱ्याने रान
शिरे गाभाऱ्यात
तुझे चांदण-ऊन

कधी याच गावी
स्पर्श भारावलेले
माझ्या प्राक्तनाचे
आभाळ सांडलेले

आता जाग नाही
सुन्न साऱ्या ग्रंथी
बर्फाचे घर माझे
हरवले सर्व साथी

बर्फाचे घर माझे
हरवले सर्व साथी..

- सई

संचित

विजनवासी संचितातल्या
काही फटींमधुन
निसटणारा वारा
सोडला तर
शरीराला
कसली गुंतवण नाही.

किड लागू नये
म्हणुन घरातल्या
धान्याबरोबर
परसदारात
आतडीही
वाळू घातलीयेत.

धग कमी होऊन
कुज
फोफावणार नाही
याची व्यवस्था
आत्मजाळाने
सांभाळलीय.

अन् स्वप्नमाळेतुन
ओघळून
वितळणाऱ्या
निरासक्त क्षणांचे
मणी न्याहळत
मी उभी आहे..

..काठावर.

- सई