काजळ

नीज पणाला लागते

मुक्या चांदण्या नभात
कशी जीवाला झोंबते..
ओल्या काजळाची रात

ओढावल्या वादळात
गळे काजळओल गाली
माझे रूप आरशात..
वेड्या भुताची सावली

स्वसुगंधाने वेडावली
राऊळी मनाच्या खोल
काजळात बुडालेली..
स्वप्नगंधाची फूलवेल

स्वप्नांची पारध भोळी
दिव्य भासांची पहाट
अशा काजळाच्या वेळी
उठे प्रारब्धाची लाट..

काळजी वाटे गं जीवाची
काळराती लागे झळ
उडे रे राख काजळाची
काळजात उठे कळ..

माधवाsss..
उडे रे राख काजळाची
काळजात उठे कळ..

- सई

समर्पण

ये नज़्म मेरे पियां के लियें गाती हूं..
ज़ालिम का नाम आज ले ही लेती हूं..
'अमीर ख़ुसरो'.. मोरे निज़ाम..

तेनूं नूर-अला-नूर.. सोना रब आंखें..
जिठ्ठा कोई नैइं तेरी मिसाल वरगा..
तेरी मिस्ल.. ते रह गय़ी इक पासें..
दुजां होंर नैइं तेरे बिलाल वरगा..

घेत तुझे नाव, किती झेलली रे वादळे..
तुझ्या आठवांचे चांदणे, नभी अंथरले..

शब्दांच्या वळणांची, अशी लाट उसळली..
तुझ्या नजरेतली वीज, काळजात उतरली..

तुझ्या मनाचे उमाळे, ओढ प्राणास लावी..
रानफुलांच्या साक्षीने, व्हावी मिठी हळवी..

अशा दैवी प्रार्थनांनी, केलीस रे आर्जवे..
कशा बंदिशी बांधल्या, जिवाच्या सवे..

ये मोरी चुनरीयाँ पी की पगरीयाँ..
मोहे दोनो बसंती रंग दे निज़ाम..
और कोई मोहे रंग नहीं भायें..
मोहे अपने ही रंग मे रंग ले निज़ाम..

ताईताच्या पेटीत, कुराणाच्या ओळी..
चोरलेला मंत्र, गळ्यात स्वप्न माळी..

माटी के तुम दिंवरें, सुनों हमारी बात..
आज मिलावरां पीयां का, जगीयों सारीं रात ..
मोहे अपने ही रंग मे रंग ले निज़ाम..
तू हैं साहिब मोरा मेहबूब-ए-इलाहि..

कुराणाची पाने उजळती, समईच्या उजेडात..
अस्तित्वंच माझे, पाणी पाणी होत जातं..

नको न्याहाळूस असा मला, मी भारावले..
असा नको रे हासूस, जीवाचे चांदणे झाले..

खुळ असे लावले, खुळी झाले रे मी भोळी..
माझ्या प्राक्तनभाळी, तुझ्या नक्षत्रांच्या ओळी..

दुःखाला रे माझ्या, तुझ्या चांदण्यांची ओल..
आसवे हसाया लागली, झरा झाली पानवेल..

ख़ुसरो रैन सुहाग की, जागी पी के संग..
तन मेरो मन पियो को, दोउ भए इक रंग..
ख़ुसरो दरियां प्रेम का, जो उलटी वाह की धार..

जो उभरा सो डूब गया, जो डूबा सो हो पार..

- अमीर ख़ुसरो-मय सई..

गोंदण

समईच्या प्रदेशाला
जाई जुईचे तोरण
मज पणतीला हवी
मुक तेलाची राखण

माझ्या निराशेला
तुझे स्वप्नंझुंबर
तुज हातांची सय
माझ्या नभावर

झाडांची माया तशी
तुझी फुलांची काया
कशी घेऊ पदरात
वारा लागे रे शिराया

क्षण मोजणीला या
कधी लागते रे धार
येतो पूर कधीतरी
उमाळ्यांना नदीपार

पुढ्यातल्या चंद्राला
घेते कुशीत खोल
निळ्या पाठीवर या
तू गोंद चांदणवेल

- सई